Hij komt, hij komt!

Binnen een maand is het terug zover. Twee mannen en een paard. De Sint, zijn Piet en Schimmel.

Op 8-jarige leeftijd kwam mijn Sinterklaas iets vroeger dan 6 december. Mijn Sinterklaas kwam 2 weken voordien op een avond zijn speelgoed deponeren in ‘het kotje’. En mijn Sinterklaas leek toch wel verdacht op iemand die ik zéér goed ken. Zo zag ik het toch gebeuren door het kiertje van mijn slaapkamerdeur. ‘Het kotje’ was een bijruimte in de slaapkamer van mijn ouders.

Ik was het toen en ben het nu nog steeds, ongelofelijk nieuwsgierig. Ik moest en zou te weten komen wat er in dat kotje aan het gebeuren was.

Ik was het toen en ben het nu nog steeds…. een sluwe vos. Ik wachtte geduldig af tot ik mijn kans zag om op ontdekking te gaan. Op een gegeven moment zat iedereen beneden TV te kijken. Hét perfecte moment om op onderzoek te gaan richting ‘het kotje’.

Ik trok de deur open zag veel dozen op de grond. De teleurstelling op mijn gezicht was groot toen ik vaststelde dat ik maar op één doos kon zien wat erin zat.

En dat was dan nog het cadeau voor mijn kleinste zus, een looptreintje.

Of ik toen nog in de sint geloofde, dat weet ik niet meer. Of ik dat cadeau van mijn jongste zus erbij verzonnen heb? Dat kan. Alleen weet ik nog zéér goed dat mijn cadeau niet te zien was en ik echt suuuppper teleurgesteld was.

Naast alle subtiele subjectieve bijverzinsels herinner ik me wel nog levendig de uitgelatenheid, de zenuwen en vrolijkheid op de ochtend dat De Sint met Piet en zijn paard zijn cadeau’tjes bij ons achterliet.

De chocoladepeetie met ne witten boterham in onze mond proppen, de mandarijntjes, de nicnacskes en onze lieve vrouwkes die ons mama dan in de witte kast stak met het slot erop (ja dat was ook omwille van mij) en waarvan ik de sleutel toch ook iedere keer vond.

Om alle zenuwslopende maar gezellige ochtenden in ere te houden voorzien ik op 3 en 4 december Sint ontbijten voorzien voor de grote mensen EN ook voor de kleine mensen.